Roger wilde nog eens gaan wandelen in Koninksem bij Tongeren. We liepen net als in mei de Oude Kerkstraat tegenover de kerk in en dan een pad dat ons over de Jeker en door een bosje populieren voerde. Daar waar de weg zich splitst (en wij vorige keer naar links verder liepen) sloegen we deze keer rechts af, een beemd in. Maar helaas, dat pad liep dood.
Dus zijn we op onze stappen teruggekeerd tot aan de splitsing en maakten dezelfde wandeling als in mei. De meidoornstruiken stonden nu natuurlijk niet in bloei, maar waren getooid met rode bessen en er hing een vage herfstgeur. Ik voelde weer die sereniteit over mij komen: de geuren, de kleuren, de zachte wind die de toch vrij warme temperatuur temperde, de in de stilte ruisende bladeren, een paar nieuwsgierige paarden en hier en daar grazende koeien, en een heel grote roofvogel die de blauwe lucht doorkliefde, het was allemaal zo rustgevend.
Op een zeker ogenblik (aan het einde van het fietspad op de foto hierboven) twijfelden we of we links of rechts moesten afslaan. Ik dacht naar rechts, Roger opteerde voor het linkse pad. Omdat zijn oriëntatievermogen veel beter ontwikkeld is dan het mijne, sloegen we links af en na nog een dik kwartier stappen zagen we in de verte de kerk van Koninksem.
We liepen daarna nog even rond op het kerkhof (en zagen daar op een oud grafkruis een zeer eigenaardige Christus, zie foto hieronder 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten