De “kindjes” en Latitude

Nee hoor, niet alles is hier altijd rooskleurig. De laatste tijd horen we veel over ziekten in de rechtstreekse en aangetrouwde familie, en vermits we (te veel?) met iedereen meeleven, is het resultaat voor ons gemoed  niet zo aangenaam.

Maar gisteren avond kwamen nog eens alle “kindjes” op bezoek. En dan hou ik even op te denken aan ziekten en ongeluk. Elena kwam als eerste aan, met haar ouders en nonkel Zeger. Iets later hoorden we Anneke voor de poort stoppen. We wisten dat zij met de auto zou komen, en Hendrik met de trein. We hadden haar gevolgd op  Latitude, dus stonden we klaar om haar te ontvangen. Hendrik kwam veel later aan in Tongeren.
Ons aperitief konden we nog op het terras gebruiken, daarna aten we in de leefkeuken. Elena heeft goed meegegeten, gespeeld met de blokjes (vooral samen met haar nonkel Zeger), en veel '”gebabbeld”. Haar woordenschat groeit met de dag aan. Deze keer riep ze “Bang!” toen ze een vliegtuig hoorde overvliegen (maar het niet zag).

Haar ouders probeerden haar even in haar bedje te slapen te leggen, maar kwamen weldra met haar terug naar beneden. Ze wilde nog “lezen” in het boekje “Kleine Adam” dat we op zolder hebben teruggevonden. Iets later zijn haar ouders en Zeger dan maar met haar terug naar het Leuvense vertrokken. Hendrik en Anneke zouden blijven logeren, en het werd uiteraard weer “vroeg”.

Na onze brunch vandaag maakten we een wandeling in Mettekoven. We hadden geluk: het begon pas te regenen  toen wij weer aan de auto kwamen.

 Foto Roger

Deze avond zouden Hendrik en Anneke de rollen omdraaien: zij zou de trein nemen, en hij zou met de auto terug naar Antwerpen rijden. De eerste keer dat hij het alleen zou doen. Ik was zowaar vreselijk zenuwachtig in zijn plaats! Ik herinnerde me mijn eigen angst en stress toen mijn vader me leerde auto rijden, en hoe ik toen op een zeker ogenblik mezelf beloofde dat ik nooit meer zelf zou rijden. Ik heb mijn belofte gehouden, en ben eigenlijk nog steeds bang in een auto.

Na het avondeten was het zover: Hendrik vertrok en wij zouden Anneke naar het station brengen. Zenuwachtig dat ik me voelde! Maar Anneke en ik volgden Hendrik op Latitude, en warempel, na nog geen anderhalf uur was hij al in Antwerpen! Helemaal gerustgesteld nam ik afscheid van Anneke in het station van Hasselt!