Een doodgewone dag of “petits bonheurs”?

Een doodgewone dag, die indruk kreeg ik eerst deze avond toen ik de voorbije dag overzag. Maar toen herkende ik ineens de vele “petits bonheurs du jour” zoals ik ze in het Frans noem. De kleine momentjes van intens geluk. Die je vaak vergeet te onthouden als je ze niet opschrijft (dat zou ik trouwens aan Elena willen leren, zodra ze er enigszins toe in staat is: die kleine geluksmomenten te registreren, in het begin natuurlijk alleen met van die heerlijke kindertekeningen).

Om te beginnen hoor ik sinds onze thuiskomst iedereen klagen over het weer. Oké, het is geen 35°C, maar vandaag kregen we toch veel meer dan 23°C, en alleen enkele druppels deze avond. Mooi weer (met prachtige wolken) overdag maar ‘s avonds of  ‘s nachts wat regen: wat wil een mens meer (zolang niet alles overstroomt natuurlijk) om te kunnen genieten van een mooie groene omgeving?

We moesten naar de post. En daar ontmoetten we Paul Boes. Het was héél lang geleden, want hij trekt zich een beetje op zichzelf terug de laatste tijd. Maar het weerzien was heel aangenaam.

Na nog een gesprekje met de postbeambte, een aangetrouwde achterkozijn (achterneef voor de Nederlanders) van Roger gingen we wandelen in Alt-Hoeselt.

Behalve de site vlak bij de kerk, vond ik het dorp niet echt mooi.

 Foto’s Roger

Al de rest leek op een villawijk. Maar we wandelden wel een bosje in. Waar we na een poosje een open plek tegenkwamen, met (blijkbaar) speciaal voor fietsen uitgestippelde weggetjes. Ze voerden ons wel heel snel in het rond: waren ze voor kinderen bedoeld? Ze deden me enigszins denken aan de Wildertse duintjes in de buurt van Antwerpen. Hoewel, daar waren veel meer wegentjes waar onze “kindjes” hun hart ophaalden op hun fietsje! 
We ontmoetten er een heel vriendelijke vrouw die haar kinderen  in het oog hield terwijl ze zich amuseerden op die weggetjes (die bij nader inzien door hun niveauverschillen meer leken op een skatebaan in het bos). We praatten even met elkaar. Zij wist ook niet of het pad verder liep. En dat deed het niet. Na een kort lusje kwamen we haar weer tegen, en ze toonde ons een andere weg door het bos, die zeker een lus naar het dorp zou maken. We hebben die uiteindelijk toch niet tot het einde gevolgd omdat we dan nog een uur langer onder weg zouden zijn: nu waren we maar pas na meer dan 1 uur terug bij de kerk waar onze auto stond. 

Thuis aten we maatjes met sla, tomaten, komkommer, en voor één keer frietjes (lekker eten is ook “un petit bonheur”!).

Het regende nog steeds niet.

Tijdens het eten vond ik op de smartphone een mailtje van Zeger. Ik ga het daar verder niet over hebben, maar het feit dat onze kinderen elkaar waar nodig onderling helpen geeft ook een geluksgevoel!

Ik belde hem wel even op via de smartphone, en dat ging moeilijk (onze “kindjes” zeggen dat ons huis een “bunker” is). En net dan vielen er (amper) enkele druppels regen.

Deze avond, na het eten, terwijl ik de mails van mijn vriendinnen beantwoordde, kreeg ik van mijn tante-vriendin Françoise een link naar haar verse blog! En dat vond ik ook een “petit bonheur”!

Bestaat dat wel, een doodgewone dag?