Kindje vergeten

Geen wandeling vandaag: veel te warm! Dus maar gelezen (naast het huishoudelijke werk):  een detective van Agatha Christie (gekregen van mijn vriendin Denise) en de kranten online.

Natuurlijk had ik te doen met de vader die zijn baby vergat naar de opvang te brengen en die hem aan het eind van zijn werkdag dood vond in de auto. Vreselijk!

En ik vraag me dan af of iets dergelijks me ooit had kunnen overkomen. Ik denk van niet, maar… toen onze kinderen nog “kindjes” waren, was ik constant thuis voor hen. Ik hoefde dus niet te koersen naar mijn werk. Later, toen ik weer les gaf, gingen ze ofwel (wat de jongens betreft) naar dezelfde school als waar ik moest zijn, ofwel (ons meisje) naar een meisjesschool daar vlakbij. Ik kreeg weinig kans om de kleintjes ergens “onder weg” te vergeten! Dus kan ik niet oordelen of het mij wel of niet had kunnen overkomen.

Ik weet nog wel dat ik me de hele dag ons afscheidskusje voor de geest haalde. Zou, als ik toen een drukke elders werkende vrouw was geweest, het mij “niets herinneren van ons afscheid” geen knipperlicht hebben doen branden?

Ik vraag het mij allemaal af. En alsjeblieft, lees hier geen aanklacht tegen de vergeetachtige vader! Niet hij, maar onze maatschappij is in fout. Onze kinderen (de ouders van zulke baby’s) hebben het veel te druk! Welk gezin kan nu nog leven van slechts één inkomen? Welke vrouw wil nu nog thuis blijven voor haar kinderen, als dat al mogelijk is?

Want, ik moet het toegeven, dat thuisblijven vond ik niet altijd rooskleurig. Soms zelfs vreselijk vervelend.

Jullie weten al dat ik een hekel heb aan huishoudelijk werk, en toch werd toen van een huisvrouw verwacht dat ze dat soort werk zo goed mogelijk deed: wat heb ik daar, achteraf beschouwd, verloren uren in gestoken, om toch een beetje aanvaard te worden door mijn buurvrouwen…  die meestal over niet veel meer konden spreken dan over wasmiddelen, mode en andere typische items uit vrouwenbladen.

Maar, tot Zeger naar de lagere school ging, en ik dus in dezelfde school weer kon lesgeven, had ik tijd zat voor onze “kindjes”. En ik geloof dat zij daar evenveel van genoten hebben als ik!