Uiteraard heb ik deze avond nog liggen lezen!
Dat boek van Brown intrigeert me echt.
Om te beginnen: ik vind de stijl echt niet geslaagd: het lijkt wel of auteur niet voldoende heeft nagelezen en/of geschrapt; de passages met (de nodige) uitleg lijken meer op reisgidsen, zijn vaak te lang voor een verhaal dat in feite overkomt als een avontuur. En dat avontuur is soms echt ongeloofwaardig.
Maar... Je blijft lezen.
En... ik herken zaken die ik enkele keren ben tegengekomen bij bevriende auteurs van wie ik het manuscript nalas: een mengeling van eruditie en avontuur, maar weinig aandacht voor de stijl (wat dat ook moge zijn, hé! Want vraag me geen definitie, het is voor mij gewoon een aanvoelen).
Ik weet alleen dit: bij mij komt het over als een mooi, spannend verhaal waarin je jezelf toch niet vereenzelvigt met een van de personages.
Is dat de nieuwe literatuurtrend misschien?
Nu... Ik ben ongeveer in de helft van de 477 bladzijden en eindelijk lees ik dat het voornaamste thema inderdaad is wat ik al heel lang vermoedde: de wereld raakt overbevolkt en wat zullen we daaraan doen? Een pandemie veroorzaken of om te beginnen zorgen dat onze oma's en opa's geen verzorging meer krijgen, zodat die al niet meer "in de weg lopen" en op die manier ons verstand de voorrang geven op onze gevoelens (het staat wel niet in die bewoordingen in het boek).
Dat doet me denken aan waar Roger en ik al heel lang bang voor zijn: dat er een tijd komt dat we ouderen in de bomen jagen om te zien of ze aan het schudden van de takken kunnen weerstaan. En indien niet, dat ze geëuthanaseerd worden.
Maar oei! Wij behoren nu wel tot de "ouderen"!
En toch is dat een serieus probleem! Benieuwd hoe daar verder zal over verteld worden in Inferno!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten