Opnieuw babysitten

Roger en ik waren vergeten te vragen aan welke kant van de speelplaats Elena en Matthias dit jaar verschijnen.
Toen we de speelplaats opkwamen, zag ik meteen Elena staan in een gang. Terwijl ik naar haar wuifde, zei ik tegen Roger (omdat het altijd een echte overrompeling is op die speelplaats) dat hij maar moest zoeken naar Matthias terwijl ik Elena opving. Roger ging meteen naar de andere kant van de speelplaats en... liep Matthias - die ineens naast hem stond - straal voorbij.
Ik zei het: het is daar echt een chaos.

Ik merkte Matthias vragende blik maar vlak daarna zag hij mij staan, sprong in mijn armen, vertelde veel en hielp me zijn grote zus op te vangen die toen net verscheen.
Samen lachten we smakelijk om opa die aan de andere kant van de speelplaats maar bleef turen en zoeken naar Matthias.

Terwijl we naar onthaalmoeder Lutti reden, vroeg Elena me ineens: 'Zeg, oma, vind je jezelf nog mooi nu je zoveel rimpels hebt?'
Ik antwoordde spontaan en eerlijk "Nee" maar bedacht daarna dat ik dat niet had moeten doen. Elena zei immers: 'Ik word ook eens oud hé? Maar ja, dat duurt nog lang.'
Hebben ze daarover geleerd en was het de bedoeling dat een "oma" 'jawel' zou antwoorden?

Matthias had ook van alles te vertellen, vooral over de liedjes die hij al had geleerd en over zijn lieve juf.

Bij Lutti stonden Eva, Lutti zelf en de echtgenoot van Lutti ons op te wachten. Ze wuifden naar ons vanuit de tuin, en Eva zwaaide ook mee.

We reden uiteindelijk naar huis (afijn, naar "hun" huis) met de drie kinderen. ' Ik wil graag kromejeu eten,' vertelde Elena, 'maar ik weet niet waar het  toestel daarvoor ligt.'
'Ik ook,' zei Matthias.
En ik 'Jullie mama komt heel gauw, en zij weet waar het croque-monsieurtoestel is.'
'Waarom moesten jullie ons dan komen afhalen?' vroeg Elena.
'Omdat mama niet op tijd kon zijn.'
'Maar oma, jullie blijven toch even na het eten hé?' was Elena's lieve reactie op dat laatste antwoord van mij.

Ze hebben hun croque-monsieur gekregen. Daarna was het spelen.

Eerlijk gezegd, ik had mijn boek bij. Ik dacht immers: Elena en Matthias zullen vooral met de buurtjes spelen en Eva zal wel lang dutten (en onze dochter weet dat ik niet kom om voor het huishouden te zorgen).

Buurmeisje Anna kwam pas even spelen nadat Elena, Matthias en ik (en Eva met ons nadat ze daarvoor had zitten spelen op een plaid) weer piraten waren geweest.

Foto's Roger

Daarna was het tijd voor het vieruurtje en... Elena gaf Eva haar fruitpapje.

Eigen foto

Er werd ook binnen gespeeld en naar kinderliedjes geluisterd terwijl onze dochter en ik zorgden voor het avondeten.

Eigen foto's

En toen kwam Zeger eraan, met zijn gebruikelijke grappen en grollen die de kindjes fel appreciëren terwijl ze zonder het echt op te merken waarheden krijgen te horen. Zo benadrukte Zeger deze avond terecht het feit dat we ons altijd de vraag "waarom" moeten blijven stellen.

Na ons lekkere avondmaal op het terras, speelde Zeger nog een hele tijd met alle kinderen (en daarmee verwijs ik naar Elena en Matthias maar ook naar buurkindjes Lionel en Millie die er toen ook waren bijgekomen behalve kleine Eva die bijna in slaap aan het vallen was op mijn schoot).

Ondanks het lekker eten, de heel lekkere wijn en de interessante conversaties zijn Roger iets over 21 uur terug naar huis gereden: er wachtten enkele mails op een antwoord dat voor mij te uitvoerig zou worden via mijn GSM.